Türken m.: a. Getreideart (wohl Mais), die als Zwischenkultur im freien Raum zw. den Pergelzeilen angebaut wird, STir. 07.-  b. zw. den Pergeln angebauter Mais, im alten stir. Weinbau (Herk. der GWP) (Tir. 01).-  c. Maispflanze, die den Rohstoff für das Bindematerial liefert, Liecht. 01. Etym.: verkürzt aus Türkenkorn (lt. GrDuden; vgl. z.B. BadWB 1, 610; ElsWB 1, 469), vgl. it. granturco, granoturco, frz. grand Turc m. 'Mais'.- s.a regfrz. (Franche-Comté) turquie f. (Duchet-Suchaux 1993, 133); Türkischkorn (Krauß 1943, 754); türkischer Weizen (BayWB 1, 621; Pohl 2007, 149). Lit.: Arveiller/Pfister 1999, 585; BayWB 1, 621; DobWB 184; DWB 2, 1184; FEW 19, 190; GrDuden 7, 3472; Hornung 1980, 191; ItDtWB 1987, 316; KärntWB 78; Martin B. 1963, 136; Marzell 1943-1979, 5, 584; Pohl H.D. 2007a, 149; Pritzel/Jessen 1882a, 450. 451; Pritzel/Jessen 1882b, 199; Protze 1990, 545; SchlesWB 3, 1424; SchwäbWB 2, 496. 6, 1793; SchweizWB 13, 1580. 13, 1584; SteirWB 231; SuddWB 3, 498; ThWB 6, 316; TirId. 776; TirWB 668; TirWs. 287; VorarlWB 1, 653; WBÖ 5, 1148; WKW 124/663.

Artikel wurde aus Cache gelesen