Buckel m.: 1.a. Hang, an dem der Weinberg liegt Rheinh. 03, Rheinh. 13, Bad. 29.-  b. Weinberg am Hang Rheinh. 07, Württ. 03, Württ. 12, Bad. 07, Bad. 34, Els. 04.-  c. bes. gr. Weinberg, Bad. 12.-  2. Standhöhe des Mosts od. Weins im Fass, Els. 10. Formen: Sg.: Rheinh. 03 Rheinh. 07 Rheinh. 13 Württ. 03 Württ. 12 Bad. 29 Bad. 34, Bad. 07.- Pl.: Rheinh. 07. Etym.: mhd. buckel, entl. aus afrz. boucle 'Schildbuckel', dies aus lat. buccula 'Schildknauf', Dim. zu lat. bucca 'Wange; Mund'.- vgl. buckeln Wortb.: Sau-, Weingarts-. Lit.: BadWB 1, 359; BayWB 1, 206; DWB 2, 484; ElsWB 2, 30; FEW 1, 590; Höfflin 1983a, 151; Kluge 2002, 157; Kunz 2008, 393; Lexer 1, 376; LothrWB 70, 1, 172; PetRobN 2009, 281; PfälzWB 1, 1322; REW 1364; RheinWB 1, 1080; SchwäbWB 1, 1500; SchweizWB 4, 1087; Seppälä 2001, 119; ShessWB 1, 1196; SuddWB 2, 702; ThWB 1, 1052; VorarlWB 1, 480. 1, 481; WBÖ 3, 1285; WSAH 91. 115.

Artikel wurde aus Cache gelesen