Kehle f.: Einschnitt in der Daube, in dem der Fassboden sitzt, Rheinh. 14. Hist. Bel.: 1200-1300 k. (Kluge). Etym.: mhd. (knie)kel, Pl. keln (DWB).- s.a. nschw. käla, källa V. 'aushöhlen' (Kluge). Wortb.: Fass-. Lit.: BadWB 3, 100; BayWB 1, 1234; DWB 11, 398; Kluge 2002, 482. 503; Lexer 1, 1648; NSHws. 468; RheinWB 4, 363; SchwäbWB 4, 317; SchweizWB 3, 199; ShessWB 3, 1229; TirWs. 149; Zöller 1981/82, 74.

Artikel wurde aus Cache gelesen